რესტორანი „ვერიკო” თბილისის ცენტრალური უბნის, ვერის, შუაგულში მდებარე ღვინის ქარხანაში სულ რამდენიმე თვის წინ გაიხსნა, მაგრამ ის უკვე იპყრობს მათ გულებსა და გონებას, ვინც კარგი ჭამისა და დახვეწილი ატმოსფეროს გემო იცის.
დიდი აგურის კედლები, ღვინის ქარხნის ტერიტორიას რომ არტყია, გრანდიოზულობისა და ისტორიის კვალს ატარებს და ბევრი აქვს თქვენთვის მოსაყოლი. ალბათ ვერ წარმოიდგენთ, რომ ამ კედლებს მიღმა პატარა სამოთხე იმალება – ქალაქის ამ ძველი უბნის ისტორიაში უჩუმრად მოკალათებული აქაურობა არც გადაჭარბებულად მდიდრულია და არც კიჩური. ხეხილისა და მუხების ჩრდილში მოქცეულ რესტორანში ისეთი შეგრძნება მეუფლება, თითქოს ფუსფუსა ქალაქის ცენტრში სიმშვიდის პატარა კუნძულზე მოვხვდიო.
რესტორანი “ვერიკო” ტრადიციებით განთქმული ღვინის ქარხნის შუაგულში მდებარეობს. ტერასაზე მისი მეპატრონე, ტარას კვარაცხელია გაშლილი ხელებით მეგებება. მაღალი კაცია, პიროვნულ სიძლიერეს ასხივებს, თუმცა თბილი ღიმილი, ბრჭყვიალა თვალები და სასიამოვნო, მშვიდი ხმა აქვს. სიმაღლე მას უფრო იოლად აქცევს იმ დიდ ძმად, არასდროს რომ არ გყოლიათ. და ზუსტად ასე მესალმება. იქ გატარებული რამდენიმე საათის განმავლობაში იმ გზაზე ვლაპარაკობთ, “ვერიკოს” შექმნამდე რომ გაიარა, პარალელურად კი ყველა სტუმარს მსგავსი სითბოთი და ფამილიარობით ეგებება.
“ყველა, აქ ვინც შემოდის, ჩვენი ოჯახის წევრი ხდება”, – მიყვება ტარასი და თვალებით მეორე დამფუძნებელს, გიორგი დარცმელიას ეძებს, რომ გამაცნოს. მაგრამ გიორგისთან საუბარი ასე ადვილი როდია – რესტორნის ბარში კაპუჩინოს ამზადებს ოსტატურად. “მგონი, მამუკასთან [მამარდაშვილი] ლაპარაკს ვერც შეძლებ, – მეუბნება ტარასი მესამე დამფუძნებლის შესახებ. – ყოველდღე, დილის 5 საათზე, ქალაქში გადის, საუკეთესო პროდუქტები რომ იშოვოს, და სადღაც 11-ზე ბრუნდება. დაღლილი იქნება”.
ეს ის შემთხვევა არ გახლავთ, სამნი რომ შეიკრიბნენ და “რესტორნის გახსნა” გადაწყვიტეს. ისინი საქმეში ბოლომდე, მთელი პასუხისმგებლობით არიან ჩართულნი.
მაგრამ, როგორც ტარასი სიცილით ამბობს, მათი გეგმა სულაც არ ყოფილა რესტორნის გახსნა, მათ მხოლოდ პატარა ბარის გაკეთება სურდათ.
ტარასმა და გიორგიმ ერთმანეთი დაახლოებით 30 წლის წინ, სოხუმში, სკოლაში გაიცნეს. მერე ომი დაიწყო. 16 წლისებს სახლების დატოვება და თბილისში, იძულებით გადასახლებულთათვის განკუთვნილ დასახლებაში ცხოვრება მოუხდათ. საქართველოს საბჭოთა კავშირისგან დამოუკიდებლობა სულ რამდენიმე წლით ადრე გამოეცხადებინა. ქვეყანას ეკონომიკური სიდუხჭირის, ყოველდღიურ რუტინად ქცეული ენერგოკრიზისებისა და ქაოსის ათწლეულში შეებიჯებინა. ორი მეგობრისთვის კი სიტუაციას დევნილთა დასახლებაში – ვაკეში, სამედიცინო სტუდენტების ყოფილ საერთო საცხოვრებელში – ცხოვრება კიდევ უფრო ამძიმდება.
ტარასი თბილისში დარჩა, ხოლო გიორგიმ, ბედის მოსასინჯად და უკეთესი შესაძლებლობების მოსაძებნად რუსეთს, სანქტ-პეტერბურგსმიაშურა. მაგრამ მეგობრებს კავშირი არ გაუწყვეტიათ. “ერთმანეთს ხშირად ვურეკავდით, ვცდილობდი, მაქსიმალურად ხშირად ჩამოვსულიყავი ჩემებთან”, – მეუბნება გიორგი, როცა წუთით დროს პოულობს დასაჯდომად.
სანქტ-პეტერბურგში, სასტუმრო ბიზნესში მომუშავე გიორგის ოცნება 2007 წელს თბილისში საყავის გახსნა იყო. მაგრამ ტარასი ამ იდეს გიჟურად თვლიდა. “ვუთხარი, საქართველოში სახლის გარეთ ყავას არავინ სვამს, ყავის დასალევად ყველა შინ რჩება-მეთქი”, – იხსენებს ტარასი თავისი მსჯელობის “ყველაზე დიდ” ხინჯს. ამ იდეის უგულებელყოფიდან მალევე, თბილისში საყავეებმა სოკოებივით დაიწყეს ამოზრდა.
მეგობრებმა, რომლებიც ერთმანეთს ძმებს უწოდებენ, თავ-თავიანთ ქალაქებში კარიერის განვითარებას მიჰყვეს ხელი. ტარასმა ცნობილი Unicard-ი დააარსა – ქულათა მოგროვების ბარათი სხვადას-ხვა მაღაზიისა და პროდუქტისათვის საქართველოში – და სამშენებლო და ფინანსურ ინდუსტრიაში განაგრძობდა მუშაობას, ხოლო გიორგი სანტქ-პეტერბურგში, ისევ სასტუმრო ინდუსტრიაში მოღვაწეობდა.
მაგრამ ამ უკანასკნელს, როგორც თავად მეუბნება, რაღაც არ ასვენებდა: “მინდოდა, რაღაც საკუთარი მქონოდა, რაღაც განსაკუთრებული”. ჰოდა, სამი წლის წინ სივრცის ძიებას შეუდგა და პატარა, 40 კვადრატული მეტრის ადგილი იპოვა სანქტ-პეტერბურგში, რაიონ პეტროგრადსკის შუაგულში მდებარე თაღის ქვეშ. ასე დაიბადა Bolshoybar-ი, რომელიც მყისვე იქცა ქალაქის მოდურთა რჩეულ ადგილად. Bolshoybar-ის წარმატებამ გიორგის საშუალება მისცა, სანქტ-პეტერბურგში უკვე საკუთარი, მაღალი კლასის ქართული რესტორანიც გაეხსნა.
მაგრამ გულიდან წამოსული ჩუმი ხმა მაინც ეუბნებოდა, რომ სამშობლოშიც უნდა გაეხსნა რაიმე.
ამჯერად ტარასს მისთვის უარი არ უთქვამს და დუეტმა, თბილისში პატარა ბარის გახსნის მიზნით, სივრცის ძებნა დაიწყო. “შეიძლება ითქვას, რომ ღვინის ქარხანა თავისით ჩაგვივარდა ხელში, არ ვგეგმავდით რესტორნის გახსნას, მაგრამ ამგვარი სივრცით, ადგილმდებარეობითა და ისტორიით, ვიცოდით, რომ ეს უნდა გვექნა”, – ამბობს ტარასი. დღეს მათი რესტორანი “ვერიკო”, მომხიბლავ ღვინის ბარ 2Wine-სა და სხვა მცირე ბიზნესებთან ერთად, ღვინის ქარხნის ტერიტორიაზე ოპერირებს.
სანამ მათი “მოგზაურობის” შესახებ ვსაუბრობდით, მიმტანმა ნაირ-ნაირი უგემრიელესი კერძები მოგვართვა. ბაჟეთი და მეგრული ხარჩოთი დაწყებული, მჭადითა და ყველით დამთავრებული, ყოველი კერძი სიყვარულითა და ზრუნვით არის შექმნილი. იქნება ეს წიწმატის საკაზმი თუ შინ დამზადებული ყველის საკაზმი სალათისთვის. დამფუძნებელთა თქმით, ხარისხი მათთვის პრიორიტეტულია. და სწორედ მათი შეფ-მზარეულები, ილია და ნიკა, არიან იმის გარანტია, რომ საკვები, რომელიც სამზარეულოდან გამოდის, იდეალური იქნება. მათვე შეადგინეს მენიუ და გაწვრთნეს სამზარეულოს პერსონალი. ეს ორი ახალგაზრდა ერთობ მშრომელიც არის – ამაზე სამზარეულოში გამეფებული დადებითი მუხტიც მოწმობს და ჩემს თეფშზე მოთავსებული ღვთაებრივი საჭმელიც.
სადილობისას, გიორგი ბართან მიდის და შესანიშნავი ქარვისფერი ღვინით ხელში ბრუნდება, თანაც ეს ღვინო ისეთ ჭიქაშია ჩასხმული, მიხვდები, საგანგებოდ ამ სასმელისთვის რომაა განკუთვნილი. “ჩვენ ხარისხსა და პრაგმატიზმს ერთმანეთს ვუთავსებთ. ყოველი ღვინო განსაკუთრებულ ჭიქას იმსახურებს, თუმცა წყალი ნებისმიერი რამით შეგიძლია, დალიო”, – სწრაფად განმიმარტავენ საქმის არსს.
ღვინო ჩემს ენაზე არსებულ ყველა რეცეპტორს ააქტიურებს. და ეს შემთხვევითი არ არის. დამფუძნებლები პირადად არჩევენ ყველა ღვინოს იმ მცირე საოჯახო მეღვინეებისგან, რომლებიც ბუნებრივ და ორგანიკულ ღვინოებზე არიან ფოკუსირებულნი – ღვინოებზე, რომლებიც ტრადიციული ქართული მეღვინეობის ტექნიკით, ქვევრის გამოყენებით მზადდება.
“თუ ღვინის კომპანიებს სურთ, უფასოდ შემოგვთავაზონ პროდუქტები, რათა მათი ღვინოები ჩვენს რესტორანში გავყიდოთ, ჯერ სომელიე გამოთქვამს მისი ხარისხის შესახებ თავის თავის აზრს, შემდეგ კი ჩვენს სტუმრებს მხოლოდ იმ ღვინოებს შევთავაზებთ, რომლებიც ჩვენ მოგვწონს პირადად და რომლებიც ჩვენი მეღვინეობის ტრადიციით განთქმული ქვეყნის ისტორიას ატარებენ”. დამფუძნებლები თავად დადიან მცირე მეღვინეებთან მთელი ქვეყნის მასშტაბით, სინჯავენ ღვინოებს და წყვეტენ, რომლები წაიღონ რესტორანში. ესეც კვლავ გიორგის, ტარასისა და მამუკას ერთგულებაზე მეტყველებს იმ ხარისხის მიმართ, “ვერიკოსთვის” რომ სურთ.
მათი ძალისხმევა შეუმჩნეველი არ დარჩენილა. რესტორანმა, რომელიც დამფუძნებლებმა თავად გაარემონტეს და ისტორიული დიდება დაუბრუნეს, მუშაობა ივნისის მიწურულს დაიწყო, მას მერე კი მშვიდი ღამე არ ჰქონიათ: მათთან ცნობილი ადამიანებიც რეგულარულად სტუმრობენ და ახლომახლო მცხოვრებლებიც.
“მუდმივ კლიენტს აქ თავისი მეგობრები რომ მოჰყავს, უკვე ვიცით, რომ ისინი ერთ-ორ დღეში კვლავ დაბრუნდებიან და თავადაც რეგულარულ კლიენტებად იქცევიან, – ამბობს გიორგი. – ძალიან მეამაყება, რომ ემოციებს აღვძრავთ იმით, რასაც ადამიანებს “ვერიკოს” სახით ვთავაზობთ. ეს მოტივაციას გვაძლევს, სამომავლო პერსპექტივების დაგეგმვა დავიწყოთ”.
შესანიშნავი ღვინისაგან სასიამოვნოდ შეზარხოშებული, უგემრიელესი კერძებით სრულად დანაყრებული და დამფუძნებლებთან საუბრით შთაგონებული, “ვერიკოს” ვტოვებ, ეზოში ქვაფენილზე მივაბიჯებ და ვიცი, რომ მეც ერთ-ერთ რეგულარულ კლიენტად ვიქცევი.
სტატია ინგლისურ ენაზე.
დატოვე კომენტარი
